10 februari 2021
In zijn TED talk “ADHD sucks, but not really” beschrijft Salif Mahamane hoe hij zijn hele leven te horen krijgt wat er allemaal mis met hem is, als hij weer eens niet oplet. En hoe hij wordt weggezet alsof hij niet normaal is.
Klinkt misschien wat heftig, maar wel herkenbaar. Helemaal opgaan in iets. Op de middelbare school miste ik een natuurkunde tentamen omdat ik in “crococlips” een electronisch circuit voor een automatische brug aan het uitwerken was.
Het botst wel. Dit is wat er gebeurt: ik word ergens enthousiast van. Dan komt de “hyperfocus”, maar ik zou het eerder monomaan noemen: als een gek ga ik alles wat los en vast zit verzamelen en bij elkaar gooien en doorroeren tot er een patroon ontstaat of ik voeling krijg met wat het is.
Vervolgens ga ik een enorme veelheid aan verschillende ideeën spuien om af te tasten welke bij mensen resoneren, waar de ruimte zit, en hoe het geheel in elkaar steekt. Een beetje als rondrennen in een donkere ruimte om te kijken waar je tegenaan loopt, en zo een idee te krijgen van de ruimte.
Anderen kunnen hier helemaal niks mee, en worden onrustig van deze chaos. Regelmatig wordt er op de stopknop geslagen. Soms gaat dat heel goed, soms heb ik het niet goed in de gaten en escaleert het de pan uit. Ik word namelijk alsmaar enthousiaster en energieker, maar die energie kan net zo goed negatief worden ervaren.
Die energie laat zich moeilijk controleren. Als ‘ie er is, dan is ‘ie d’r. En if not, dan niet. Mijn oplossing nu is om vaker te proberen ergens in te stappen, mijn dingetje toe te staan, maar niet te lang door blijven gaan en gewoon een paar stapjes terug te doen, en van een afstandje te wachten en mensen tijd te geven om er iets van te vinden.